Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

annuae mihi operae emerentur

  • 1 emereo

    ēmĕrĕo, ēre, rŭi, rĭtum ou ēmĕrĕor, ēri, ĭtus sum [ex + mereo] - intr. et tr. - [st2]1 [-] mériter. [st2]2 [-] mériter (sa solde), achever son service militaire. [st2]3 [-] bien mériter (de qqn), obliger, rendre service à. [st2]4 [-] gagner, obtenir. [st2]5 [-] gagner, faire un gain.    - emerere + inf.: mériter de.    - Ennius emeruit poni, Ov. A. A. 3, 410: Ennius a été digne d'être placé...    - (stipendia) emereri: achever son service militaire.    - aliquem emerere: obliger qqn, rendre service à qqn.    - spes emerendi stipendia, Liv. 25, 6: l'espoir d'achever son temps.    - annuae mihi operae emerentur, Cic.: mes fonctions annuelles expirent.    - voir emeritus.
    * * *
    ēmĕrĕo, ēre, rŭi, rĭtum ou ēmĕrĕor, ēri, ĭtus sum [ex + mereo] - intr. et tr. - [st2]1 [-] mériter. [st2]2 [-] mériter (sa solde), achever son service militaire. [st2]3 [-] bien mériter (de qqn), obliger, rendre service à. [st2]4 [-] gagner, obtenir. [st2]5 [-] gagner, faire un gain.    - emerere + inf.: mériter de.    - Ennius emeruit poni, Ov. A. A. 3, 410: Ennius a été digne d'être placé...    - (stipendia) emereri: achever son service militaire.    - aliquem emerere: obliger qqn, rendre service à qqn.    - spes emerendi stipendia, Liv. 25, 6: l'espoir d'achever son temps.    - annuae mihi operae emerentur, Cic.: mes fonctions annuelles expirent.    - voir emeritus.
    * * *
        Emereo, emeres, pen. corr. emerui et emeritus sum, emeritum, emerere. Plaut. Deservir, Meriter.

    Dictionarium latinogallicum > emereo

  • 2 emereo

    ē-mereo, meruī, meritum, ēre
    2) наживать, зарабатывать ( pecuniam ex aliquā re AG); приобретать, стяжать ( honores Prp)
    e. aliquem Tib, O — оказывать кому-л. услуги
    3) выслуживать (stipendia emerita L, C)
    (miles) emeritus Su, Lcn — (солдат), отслуживший свой срок

    Латинско-русский словарь > emereo

  • 3 emereor

    → emereo.
    * * *
    → emereo.
    * * *
        Emereor, emereris, penul. prod. emeritus sum, emereri. Cic. Meriter, Servir pour la soulde.
    \
        Iudicium hominum emereri. Quintil. Acquerir, Gaigner.
    \
        Annuae mihi operae ad III. Cal. Sextil. emerentur. Cic. Mon travail de gouverner la province l'espace d'un an, se termine et finit, ou s'acheve et prend fin, le trentiesme jour de Juillet.

    Dictionarium latinogallicum > emereor

  • 4 emereo

    ē-mĕrĕo, ŭi, ĭtum, 2, v. a., and (perh. not ante-Aug.) ē-mĕrĕor, ĭtus, 2, v. dep. a.
    I. A.
    In gen. (rare;

    not in Cic.): quid ego emerui mali?

    Plaut. Aul. 4, 10, 5:

    honores,

    Prop. 4 (5), 11, 61:

    mihi altior sollicitudo, quale judicium hominum, emererer, accessit,

    Quint. 4, prooem. § 1; cf.:

    emerendi favoris gratia canunt,

    id. 4, 1, 2: pecuniam ex eo quaestu uberem, Gell, 6, 7, 5.— Poet., with inf. clause as object:

    Ennius emeruit Contiguus poni, Scipio magne, tibi,

    Ov. A. A. 3, 410; cf. id. F. 4, 58.— Pass., in the part. perf.:

    emerito caput insere caelo,

    Sil. 7, 19; so id. 11, 464; Sid. Carm. 2, 209.—
    B.
    In Tib. and Ov. emerere aliquem, like demereri aliquem, to gain the favor of any one, to deserve well of, to lay under obligation:

    viros,

    Tib. 1, 9, 60; Ov. Tr. 4, 8, 52; id. Am. 2, 8, 24; id. Her. 6, 138.—Far more frequent,
    II.
    To serve out, complete one's term of service.
    A.
    Prop., in milit. lang.:

    spes emerendi stipendia,

    Liv. 25, 6; in part. perf.:

    emerita stipendia,

    Sall. J. 84, 2 Kritz.; Cic. de Sen. 14, 49; Liv. 3, 57; 21, 43 al.:

    militia,

    Suet. Calig. 44:

    arma,

    Plin. Pan. 15, 3:

    anni,

    Ov. Tr. 4, 8, 21; cf. id. F. 3, 43.—As a v. dep.:

    stipendia emeritus,

    Val. Max. 6, 1, 10.—Hence, subst. ēmĕrĭ-tus, i, m., a soldier who has served out his time, a veteran, an exempt, Tac. A. 1, 28; Suet. Aug. 24; Luc. 1, 344 al.—
    B.
    Transf. beyond the milit. sphere:

    annuum tempus (sc. magistratus) emeritum habere,

    Cic. Att. 6, 5, 3; cf.:

    annuae operae emerentur,

    id. ib. 6, 2, 6:

    spatium juventae (homo) transit, et emeritis medii quoque temporis annis, etc.,

    Ov. M. 15, 226.—In part. perf.: emeritus, a, um (since the Aug. per. in the mid. signif.), that has become unfit for service, worn out:

    equi,

    Ov. F. 4, 688; cf.:

    apes fessae et jam emeritae,

    Plin. 11, 11, 11, § 27; so,

    palmes,

    id. 17, 23, 35, § 206:

    aratrum,

    Ov. F. 1, 665:

    latus (with invalidum),

    id. Am. 3, 11, 14:

    acus,

    Juv. 6, 498:

    rogus,

    i. e. burned out, extinguished, Prop. 4 (5), 11, 72.

    Lewis & Short latin dictionary > emereo

  • 5 emereor

    ē-mĕrĕo, ŭi, ĭtum, 2, v. a., and (perh. not ante-Aug.) ē-mĕrĕor, ĭtus, 2, v. dep. a.
    I. A.
    In gen. (rare;

    not in Cic.): quid ego emerui mali?

    Plaut. Aul. 4, 10, 5:

    honores,

    Prop. 4 (5), 11, 61:

    mihi altior sollicitudo, quale judicium hominum, emererer, accessit,

    Quint. 4, prooem. § 1; cf.:

    emerendi favoris gratia canunt,

    id. 4, 1, 2: pecuniam ex eo quaestu uberem, Gell, 6, 7, 5.— Poet., with inf. clause as object:

    Ennius emeruit Contiguus poni, Scipio magne, tibi,

    Ov. A. A. 3, 410; cf. id. F. 4, 58.— Pass., in the part. perf.:

    emerito caput insere caelo,

    Sil. 7, 19; so id. 11, 464; Sid. Carm. 2, 209.—
    B.
    In Tib. and Ov. emerere aliquem, like demereri aliquem, to gain the favor of any one, to deserve well of, to lay under obligation:

    viros,

    Tib. 1, 9, 60; Ov. Tr. 4, 8, 52; id. Am. 2, 8, 24; id. Her. 6, 138.—Far more frequent,
    II.
    To serve out, complete one's term of service.
    A.
    Prop., in milit. lang.:

    spes emerendi stipendia,

    Liv. 25, 6; in part. perf.:

    emerita stipendia,

    Sall. J. 84, 2 Kritz.; Cic. de Sen. 14, 49; Liv. 3, 57; 21, 43 al.:

    militia,

    Suet. Calig. 44:

    arma,

    Plin. Pan. 15, 3:

    anni,

    Ov. Tr. 4, 8, 21; cf. id. F. 3, 43.—As a v. dep.:

    stipendia emeritus,

    Val. Max. 6, 1, 10.—Hence, subst. ēmĕrĭ-tus, i, m., a soldier who has served out his time, a veteran, an exempt, Tac. A. 1, 28; Suet. Aug. 24; Luc. 1, 344 al.—
    B.
    Transf. beyond the milit. sphere:

    annuum tempus (sc. magistratus) emeritum habere,

    Cic. Att. 6, 5, 3; cf.:

    annuae operae emerentur,

    id. ib. 6, 2, 6:

    spatium juventae (homo) transit, et emeritis medii quoque temporis annis, etc.,

    Ov. M. 15, 226.—In part. perf.: emeritus, a, um (since the Aug. per. in the mid. signif.), that has become unfit for service, worn out:

    equi,

    Ov. F. 4, 688; cf.:

    apes fessae et jam emeritae,

    Plin. 11, 11, 11, § 27; so,

    palmes,

    id. 17, 23, 35, § 206:

    aratrum,

    Ov. F. 1, 665:

    latus (with invalidum),

    id. Am. 3, 11, 14:

    acus,

    Juv. 6, 498:

    rogus,

    i. e. burned out, extinguished, Prop. 4 (5), 11, 72.

    Lewis & Short latin dictionary > emereor

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»